Seni sevmiştim ben oysa ki

 :(

 

<  1 - 2 - 3 - 4 - 5  >

 


Sonsuz acıların kucağında,sensizlik fırtınalarının ortasında,odamda seninle paylaştığım,
o birkaç saatin hatırasında,seni ve bütün herşeyini hapsettiğim belleğimle yine seni düşlüyorum.
Bu sancılı geceler her anıyla geçmişten topladığı parçalarla dolduruyor odamı...
Öyle bir an geliyorki nefes alamıyorum!Bilsem yırtacaksın denizleri bir Musa edasıyla ve bilsem ki çarmıha gerilmiş İsa'yı kurtaracaksın, balkona çıkıp tüm şehire haykırırdım sana yaptığım ve bana olan sevgini yıkan hataları....
Haklıydın bir büyük sevgiyi kaldıracak bünyem yoktu benim...Yaşadığım o saçmasapan ömrümün gereksiz,o silik
o aptal ayrıntılarıdan sonra beni ben yapacak ve gerçek aşkı tattıracak senide kaybetmemi sağlayacak o yıllarını
silmek için herşeyimi feda etmeye razıyım!Nasıl o gereksiz ve boş yaşadığım geçmişim seni kaybetmemi sağladıysa
bunu sağlayan düşüncelerimide beynimden kazımak isterdim.Bu hastalıklı yanım aldı seni benden...Bu bana acı veren
yanım o kıskançlığım o deliliğim, ve içimdeki sana karşı o büyük sevgi benim bünyemi nasıl yıktıysa ;bunu anladığın
andan itibaren beni kaybetmek ve yok etmek için herşeyi yaptın
....
Hatırlıyorumda o kadar anlayışlı ve sakindinki aşkın için, benim için ne çok şeylere katlanmışsın...
Şimdi anlıyorum ama neye yarar...Neye yarar haykırışlarım neye yarar gözyaşlarım...
Hani korkardın bazen sözlerimden, bu kadar çok sevgi korkuturdu bazen seni, bana aşkı zamana bırakalım,
acele etme ne olur diye yalvarışların...Seninde aslında bu sözlerin mantığının sesiydi,duyguların benden daha şiddetli,
Bu korkularımız yıktı ya aslında bir yönde bizi....
Çıkardın bedenimi bir idam sehpasına;ilmiği geçirdim boynuma,tabureye bir tekme atmanı şimdi ne çok isterim...
Belki bana olan kırılganlığını,öfkeni bir nebzede olsa dindirirdim...
Ben herşeyimden vazgeçmişim,bunu sana bir anlatabilseydim şimdi o sehpada sen olurdun belki....
Seni hatırlatan her ayrıntı büyük acı veriyor bana,ruhum damarlarımdan çekiliyor sanki....Ama onlardanda
vazgeçemiyorum senin yokluğunda onlar benim herşeyim...Özenle seçerim bazen onları yatağımız üstüne hepsini teker teker
...Bir eşya veya bir anı veya bir an ne farkederki onlar benim herşeyim....
Bazen elim telefona uzanır o hayatımın en ezber numarasını çeviririm;aldığım binlerce kez aynı yanıt -Aradığınız
kişiye ulaşılamıyor...Ne garip ne ben ulaşamıyorum nede hiç kimse....Belkide telefonunu değiştirdin ne farkederki...
O tatlı sesini duyamayacağım artık...Her gün devası olmayan bir dert gibi elim telefonda sesini duymak için çaldırışlarım...
Ve sonrasında isyan başkaldırışlarım...Ben senin numaranı sevemedim...Hele hele o teyp kaydını...Beynimin içinde davullar çalınıyor
sanki....Ve o ses yalnızlar rıhtımına hoşgeldin.....
 

Seni geri getirecek her ayrıntı için veya bunu başaracak herşey için neler vermezdim...Bıraktığın enkazıda temizlemeye
hiçmi hiç yok niyetim
...Onlarda kaldırılsa herhalde yıkılır bedenim...Sadece yaşamış olmak için yaşıyorum...Hani demiştinya;
bana yeni uğraşlar, mutluluklar bul çık hayatımdan...Bir yönüyle buldum senden arta kalan ne varsa benim uğraşım,işim,mutluluğum,herşeyim....
Şimdi başka mekanlarda, başka hayatlarda,başka mutluluklarda senin yüreğin...Onlar senin bedenini elde ediyorlar ruhun benimle kaldı biliyorum
ama bağladı seni o yerlere...Zorunlulukların,sorumlulukların....
Hayatında olmak için seninle yaşamak için ne büyük çabalar sarfettim...
Olmadı...İstemedin....Koparırken ömründen beni ve hatalarını, onlarla olmayı tercih ettin...Ama dediğin gibi;Bir yanım hep eksik kalacak
Ama ben buna razıyım ve inan bana ben seni herşeyden çok sevdim....Ağlıyordun ve gözyaşlarının her zerresi için kanımdan bir damla
akıtıyorum şimdi...Damarlarımı bu uğurda feda ettim...Tanrı istemedi bu büyük sevgiyi diğer gerçek aşklar gibi...İsyanım buna...Ben yokluğunun
acısıyla başedemedim Tanrının istekleriyle ve yaşamla nasıl başedeceğim...
Omuzlarımdaki yükle daha ne kadar yol sarfedeceğim...Nasıl bir hayat bekliyor daha nasıl acılar çekeceğim...Böyle anlarda yaşama isteği öyle azalıyorki
ama sana söz verdim...Hayatıma bu sonu ben vermeyeceğim....Ne kadarda zor olsada...
Çünkü biliyorumki bir yerlerde dediğin gibi en fazla 6ay bir sene üzüleceksin,yaşarken verdiğin acı yokluğunda en fazla bu kadar sürecek ve ben acı çekiyorsam
bana acı çektirenlerede bunu ödettireceğim....Ama yaşayarak ve hiçbirşey yapmayarak...Benim varlığım günden güne hayatına yayılacak ve sen bu acıyı
birgün taşıyamayacaksın...
Ve biliyormusun; o zaman bu benim zaferim olmayacak...
Çünkü ben seni bir ömür acı çekerek yaşayacak kadar çok sevdim..... :(